Чуноне ки медонем имрӯзҳо бархе аз гумроҳон дар дигар кишварҳо, ки барои муҳоҷирати корӣ, яъне барои дарёфти қути лоямут мераванд ва дониши казоӣ надоранд ба доми ифротгароён меафтанд ва бо гумони беҳтар намудани вазъи иҷтимоӣ ба бало гирифтор мешаванд. Ва бурун шудан аз ин чоҳи фиреб бисёр мушкил аст, зеро ҳаракату фаъолияти хешро ифротгароён ба гумроҳ нафарон тариқи эътиқоди дурӯғини динии худ таҳмил мекунанд. Ва аксар ҷавонони ҷоҳил наметавонанд фаъолияти тундравонаи ононро бифаҳманд. Аксар гумон мекунанд, ки дар иҷрои “аҳкоми динӣ” ба ҷое расидаанд. Намефаҳманд, ки баръакс амал кардаанд, одам куштаанд, ғорат кардаанд ва хулоса мардумозориро ба рӯи фарзанди инсон раво дидаанд, ки баддарин аъмоли инсонист.

Имрӯз масъалае, ки ҷомеаи ҷаҳониро ба ташвиш андохтааст ин муаммои терроризму ифротгароист. Ин ҳизбу ҳаракатҳои хатарзо сараввали фаъолият ва мағзашон инсоннописандӣ ва марзнописандист. Ба ҳамин хотир мову Шуморо зарур аст, ки ҷиҳати пешгирии шомилшавии ҷавонон ба ҳизбу ҳаракатҳои тундгаро ва экстремистӣ кӯшиши беш аз пеш намоем.

Кишвари азизамон - Тоҷикистон низ ҳамчун узви баробарҳуқуқи ҷомеаи ҷаҳонӣ нисбат ба чунин проблемаҳо бетараф нест ва Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар баромадҳояшон мубориза бар зидди ифротгароиву терроризмро шадидан қайд менамоянд. Хоссатан суханашон: “Террорист ватан, миллат ва мазҳаб надорад” албатта пайи танқиди ин афроди гумроҳ зарбаи бузургест ва ҳақиқати ҳол аст.

Дар давоми даҳсолаҳои охир ва махсусан дар нимаи якуми асри ХХI терроризм ва экстремизм мавриди таваҷҷӯҳи ҳаматарафаи инсоният қарор гирифта, ба масъалаи глобалии ҷаҳони муосир табдил ёфтааст. Омӯзиши ин масъала дар корҳои зиёди илмии таҳлилгарон, олимон ва сиёсатмадорон баррасӣ карда шудааст ва бар он хулосаанд, ки террористу ифротгаро фардест, ки таҷриба, дониши казоӣ ва ҷаҳонбинии даркорӣ надорад.

Яқин аст, ки надоштани саводи кофӣ ва гумроҳӣ дар пайи худ ҷоҳилиро ба самар меорад ва ингуна афрод дар пайи аввал ба ба хурофот рӯ меоваранд ва оҳиста –оҳиста зуҳуроти амалҳои номатлуб, яъне терроризм пайдо мегардад. Ин зуҳуротҳои номатлубро агар ба таври асосӣ бигӯем ҳизбу ҳаракатҳои тундгаро барои расидан ба мақсадҳои палиди худ истифода мебаранд ва бархе аз сокинони бефаҳму ҷоҳили мо дар истифодаи онон қарор гирифтаанд.