Ин нафарак зодаи Ҷайҳун аст. Модарро бо тамоми хешутабор дар ин ноҳия сархам кардааст.  Сархам аз он ки ба душманони миллат пайваста, дар тавҳину таҳқири иттилоотӣ шарик аст.  Хатмкардаи мадрасаҳои покистонӣ мебошад, чалласавод ва кӯтоҳандеш. Аз ҳар хамир фатире, аз ҳар донише сарсариву сатҳӣ дар бораи дину сиёсат чизаке хондааст, вале он фаҳмидаашро чунон мутлақ медонад, тавони танқиди тарафи муқобилро надорад. Аллома ва ҳамадон аст.

Кабирӣ як нафари дорои тафаккури нимамаҳалии бо олудагиҳои биёбонӣ махлут, алломатарош бо донишҳои сатҳи пасти  шарқшиносӣ, зоҳирпараст ва тобеи нафси армонии омехта.  Ҳамин як ҷумла, маниши Кабириро хулосагирӣ мекунад. Дар ҳамин ҷо метавонем, нуқта бимонем. Нуқтаи ғафси тамат. Коғазро омехтаи ҳарфҳои беҳудаву пуч насозем. Вале ҳамоқатнигории Кабирӣ маҷбур месозад, ки ба умқи фардии ин «сиёсатмадор»-и дингаро бештар зеҳн биронем. Зеро ки:

Бо меҳнат аз роҳи ҳалол ҷӯёи ризқ шудан иродаи мардӣ ва шарафи инсонӣ мехоҳад. Воқеан на ҳама метавонад, ки бо пулу моли ҳалол рӯзгорашро таъмин ва оилаашро хӯронаду пӯшонад. Зиёд ба чашм мерасад, ки инсонҳо маҳз барои пайдо намудани маблағ ва таъмини оилаи худ даст ба дӯздию ғоратгарӣ, қаллобию одамфиребӣ, қатлу куштор ва даҳҳо ҷинояти дигар мезананд.Танҳо ва танҳо барои бурдае ноне беномусу бевиҷдону сифла мегарданд. Бегона ба мо санг занад, боке нест, чун медонем санги ҳариф аз ҳасад аст. Душман синаи мо шикофад, беобрӯӣ маҳсуб намешавад, чун нанги мардӣ ва шарафи инсониро коста намекунад.