Паймони зиддимиллӣ, ки гурӯҳҳои зид ва ҳатто аз нуқтаи назари идеявӣ душманро дар зери чатри худ гӯё ба ҳам овардааст, саробе ва ҳубобе беш нест.  Ин гуна эътилофҳо як фиреби назаранд ва наметавонанд,  ба ҷузъ арбадаву ҳамоқатнигорӣ дар ғарибӣ кори бикунад. Омили шикананда, ин нафспарастӣ ва пойбандӣ ба зару зевароти дунёи раҳбаракҳои ин эътилоф аст.

Сониан, ҷамъ кардани хешутабор ва ҳаммаҳалони роҳбарони ин гурӯҳҳо, «паймон»-ро ба утоқҳои танги маҳаллӣ табдил дода ва дурнамои ин эътилофро ба бунбаст рӯ ба рӯ кардааст.  Ҳаракатҳое ки дар ҷомеа пойгоҳи иҷтимоӣ надоранд ва кӯшишашон фақат барои рӯпӯш кардани гирифтани мақоми иқомат дар кишварҳои пазиранда мебошад, ҳеҷ гоҳ ва ҳеҷ вақт ифодагри армонҳои халқ нестанд. Далелҳои воқеӣ, ки бар зидди иттиҳоди ин паймон сабабгор шудаанд, решаҳои объективӣ доранд ва  ба ақидаи коршиносон инҳоянд:

Паймони зиддимиллӣ, ки гурӯҳҳои зид ва ҳатто аз нуқтаи назари идеявӣ душманро дар зери чатри худ гӯё ба ҳам овардааст,

Мо силсиламақолаҳоро дар бораи душманони ғоявии миллати тоҷик, ки мавқеъгирии тахрибкорашон дар хориҷи кишвар, обрӯю эътибори давлатро коста мегардонад, оғоз мекунем.  Ин мақолаҳо ҷанбаи амалӣ доранд ва ҳадаф аз нашри ин гуна матолиб, ифшосозии ҳаракатҳои хатарноки зиддимиллии ашхосе мебошад, ки дар зери шиорҳои ҷалбкунанда, вале зиёновар мардумро ба бероҳа мебаранд.