Ба ҳаводис ва руйдодҳои олам менигарем. Мавзӯи асосӣ – бадбахтии саросарии олам-коронавирус.

Бузургтарин қудратҳои ҷаҳонӣ натавонистанд, аз он раҳоӣ ёбанд. Давлати қудратманде, ки даъвои кадхудоии дунёро дошт, ё кишваре, ки сесад сол Ҳиндустони бузургро таги чанголи оҳанин гирифта буд, мамлакате, ки роҳро ба сӯйи қитъаи Амрико кушода буд ва дигар кишварҳои бою сарватманд миллионҳо бемор ба бор оварданд. Даҳҳо ҳазор нафар шаҳрвандони онҳо ҷонҳои худро бар асари ин сироят бохтанд.

Ин руйхатро метавон идома дод. Аммо ҳоҷат нест. Мардумони олам фоҷеи одамиро эҳсос мекунанд, мефаҳманд, агар бо кумакҳои моддӣ натавонанд ҳам ақаллан ҳамдардӣ изҳор менамоянд.

Дар шароити имрӯза, ки ташаккули равандҳои гуногуни сиёсӣ, «бозиҳо»-и абарқудратҳо ва махсусан таҳдиди бемории «СOVID-19, ки ҷони беш аз 250 ҳазор нафарро дар ҷаҳон рабудааст ва дар кишвари мо низ аз ин беморӣ беш аз 25 нафар фавтиданд баъзе равандҳои дигар аз қабили фаъол гардидани гурӯҳҳои ноҷур ва таҳқиру буҳтонҳо бар вазъи ба миён омада таваҷҷуҳи инсонро ба худ мекашад.

БИЁ ТО ДАСТИ ҲАМ ГИРЕМ!

Паҳншавии бемории сироятии коронавирус COVID-19 масъалаи доғест, ки имрӯз тамоми ҷомеаи ҷаҳониро ба таҳлука овардааст. Мутаассифона, ин вабои аср ба Ҷумҳурии Тоҷикистон низ роҳ ёфта, ҷони садҳо ҳамватанонамонро ба хатар гузоштааст. Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон оид ба пурзӯр намудани чораҳои зиддиэпидемикӣ барои пешгирии интиқол ва паҳншавии сирояти коронавирус дар Ҷумҳурии Тоҷикистон тадбирҳои мушаххасеро роҳандозӣ намуда, ин масъалаи муҳимро пайваста таҳти назорати қатъӣ қарор додааст.