I read the analytical material of the political scientist, Director of the Institute of Philosophy, Political Science and Law of the Academy of Sciences of Tajikistan Nazar Mumin, which was published on November 29 on the Centrasia.org website under the title “Tajikistan should appeal to the UN International Court of Justice”, after which I thought hard.

The article’s author writes about the unrest, the detention and execution of their participants in Iran, as well as the claims of the Iranian authorities against the US, about their threat to appeal to an international court of justice, and in this context, the criminal activities of the terrorist and extremist organization Islamic Renaissance Party (TEO IRP) are mentioned. N. Mumin is convinced that all these crimes were committed with the direct support of Iranian special services, but the Tajik authorities showed restraint and preferred silence. Although for a long time it was necessary to appeal to the International Court of Justice.

I thought deeply and became convinced that the proposal of N. Mumin was absolutely correct. Indeed, hundreds of volumes of criminal cases are stored in the archives of the Supreme Court, which prove the guilt of the TEO IRP and the involvement of Iranian special services in their commission. Dozens of terrorist acts against military personnel, adherents of other religions, foreign citizens and local residents were planned by Iranian special services and implemented by renaissance terrorists. It was precisely taking into account this irrefutable evidence that on September 29, 2015, the Supreme Court of Tajikistan declared the IRP as a terrorist and extremist organization, as well as banned its activity in Tajikistan.

At that moment, the relevant bodies of Tajikistan were to be left without a hitch about the delicacy of friendly and diplomatic relations and appeal to an international court of justice. They probably would have completely refused support for the TEO IRP, and would not have spent so much money in order to show the innocence of this terrorist organization. Moreover, they would not build illusions about the establishment of an Islamic system in secular Tajikistan.

I am not a political scientist. I do not want to talk about the political aspects of this controversial issue. But as a person who knows all the details of the events of that time, who worked in those terrible years in law enforcement agencies and witnessed all these phenomena, I can present dozens of arguments and facts stored in my archive that became known to me during the performance of official duties, investigation criminal cases related to terrorist acts. I am ready to stand as a witness next to such a fearless and courageous man as Mumin Nazar at the International Court of Justice.

It is well known that after the collapse of the Soviet Union, the great powers began a new division of the world in order to seize small countries. During this period, our intelligentsia loudly examined the issue of national identity and raising the status of the Tajik language. This moment turned out to be more opportune than ever for Iran, which has always sought to show itself as a regional leader, and, using the slogan “One language – unanimity”, penetrated into our Homeland.

On the one hand, representatives of our intelligentsia were taken to Iran, on the other hand, the clergy, especially the leaders of the newly created IRP, were influenced by the so-called ideology of the Islamic Revolution. Gradually, the issue of culture and language began to fade into the background, talking more and more loudly about religion and faith, in relation to the construction of an Islamic state. The squares were crowded with beards and robes.  Such “figures” as Eshon Kiyomiddin and Mullo Abdughaffor put forward Iranian slogans, and misguided youth followed them. Then came the moment of separation of squares and fratricidal war. All this happened in the eyes of people.

After the well-known events of that time, the IRP’s leaders and their families found refuge in Tehran. None of the key representatives of this organization remained on the street. All the hardships were borne by refugees who began to live with family members in unheated tents and dirty dugouts in Afghanistan.

As my colleagues and I learned during the investigation of criminal cases and the interrogation of criminals, it was during this period that the leaders and propagandists of the IRP began to work on propagating extremist ideology among illiterate and weak-willed youth, after which some of them were sent for training to the various dubious educational centers, including to Iran.

At the same time, on the same days, another group led by an employee of the Iranian Embassy in Tajikistan Ali Rizo Chehraolam (1961 birth year, a native of Shiraz, Iran) selected young Tajik guys, recruited them and sent them to Iran on the pretext of training.

Everything that I write about, I know firsthand. I personally participated from beginning to end in the investigation of crimes of a terrorist nature. As they say, a living witness.

This is the truth that I became aware of during the development and investigation of criminal cases related to terrorist acts. As it was established during the disclosure and interrogation of persons involved in the murders of well-known journalists Muhidin Olimpur and Otakhon Latifi, lawyer Safarali Kenjaev, chairman of the Proletar (now Jabbor Rasulov) district S. Begijonov, correspondent Russian ORT V. Nikulin, journalists Khushbakht Haidarsho, Davlatali Rahmonali, Russian military personnel, the head of the religious movement “Bahovia” Abdullo Mukarrabi (a native of Iran and a citizen of Great Britain), to the explosion of the Christian center “Sonmin”, as well as the testimonies of the detainees, all members of the terrorist groups underwent military training in the Iranian cities of Kum, Mashhad, Ardabil, Karaj and Mazenderan province.

Renaissance fighters were trained in three periods (1993 - 1994, 1994 - 1996, 1996 - 1998, in each period from 80 to 100 people) as propagandists, installers, observers, manufacturers of explosives, and killers. Particular attention was paid to the training of recruiters. They were selected according to their ability to speak softly and penetratingly under Islamic slogans, using tactical cunning, and taught how to recruit lost Muslims. Before sending them to terrorist centers, they assigned them pseudonyms, handed false documents so that they did not have information about each other. Then they were divided into several links, one was appointed headman and through him they controlled the link, set tasks for them. At the end of the sabotage training period, they were sent to Tajikistan to carry out the planned operation. Depending on the length of the route, they were handed them from 800 to 2,000 US dollars.

As I have already noted, during the investigation of each criminal case, we received new data on sabotage and terrorist groups that made up the links of one chain. Thus, we uncovered and detained several links, including under the leadership of A. H. Nazirov nicknamed Shokir, M.R. Atovulloev nicknamed Nusrat, M.S. Olimov nicknamed Muhsin, N.M. Toshov nicknamed Sajjod, M.N. Norkalaev nicknamed Khurshed, Y. Niyozboqiev nicknamed Aliakbar, A.N. Rustamov nicknamed Murtazo, Z. Kh. Tolibov nicknamed Firuz, S.Sh. Manonov nicknamed Asadullo, F.I. Komilov nicknamed Fattoh and others.

It is possible that among them were people who escaped punishment to this day, but no crime will go unpunished. Just as many years later, those involved in the killing of Safarali Kenjaev and Russian servicemen were detained. Of these criminal groups, we detained and prosecuted more than 10 people for committing grave and especially grave crimes. 21 people were sentenced to long imprisonment for treason.

During the development and investigation of cases, other facts were also revealed. After the signing of the Peace Agreement and the creation of the 25th battalion in the structure of the Ministry of Defense, the commander of which was appointed Abduhalim Nazarzoda, most of the members of the links were integrated into the ranks of the military. According to the testimonies of the detainees, Kh. Kholikov, T. Mirov, A. Zoirov and others, some of them returned from Russia to Tajikistan on the call of A. Nazarzoda and was integrated into this military unit.

Also, according to the testimonies of Sh. Manonov, M. Olimov, N. Rustamov and M. Atovulloev, Nazarzoda himself and links managers met regularly in special rooms of the Iranian cultural center in Tajikistan or in rented apartments that were used as safe houses from Ali Rizo Chehraolam, his colleagues Abbos Karimi (1990 birth year, a native of Tehran) and Ozimi, where the above persons gave instructions and special tasks to eliminate the right people.

I deliberately do not name the addresses of these apartments, because today people live in them who are completely not involved in these events.

According to the testimony of the above-mentioned persons, an employee of the Iranian Embassy Ali Rizo Chekhraolam later handed to Abduhalim Nazarzoda a special means of communication through which they communicated.

It is clear that the insight of the terrorists, which consisted entirely of Tajik guys, would not be enough to choose the goal of terror. The surname, name, address, driving route, license plate numbers, special signs were given to Ali Rizo Chehraolam and his colleagues. The future victim was accused of “apostasy” and “heresy against Islam.” Of course, every kill had a price. The terrorist sometimes had no idea what merit this person had before the Homeland and the nation.

According to one criminal case, the leaders and activists of the IRP in order to promote the hostile goals of the Iranian special services and reduce the prestige of Tajikistan’s state policy in the international arena, as well as destabilize the socio-political situation in Tajikistan, provoke a national conflict and forced flight of representatives of other nationalities, including the number of the Russian-speaking population, resorted to the killings of servicemen of Russian nationality. Including:

On October 27, 1994, on the territory of the Central Asian technical school in Chkalovsk (now Buston) city, an armed group of Yoqub Niyozbokiev (nicknamed Aliakbar) killed the military personnel of military unit No. 28095 of the Tajik Ministry of Defense Captain I. Bobokhonov and senior lieutenant A. Sadriddinov. This group included Naim Toshev (nicknamed “Sajjod”), Said Sharipov (nicknamed “Sattor”), Ghaybullo Fayziev (nicknamed “Rauf”), and Jamil Komilov (nicknamed “Said”). On May 10, 1995, this group near the apartment 33 of house 25 of the Khujand’s 13th microdistrict killed citizen Isoev Kazbek Maksimovich and his wife N. Davlatova. The murder of a Russian soldier A. M. Pivnov, his wife Arkhipova and citizen Sergienko on May 17, 1995 in Khujand, 18 microdistrict, house 18, apartment 3 (after the shot, the killers separated head from body and laid it on a table) also belonged to this group. Additionally, on the same night, members of this group broke into the house of the officer of the military commissariat of the Leninabad (now Sughd) region K. Isaev (Russian-speaking), located in Khujand, 13 microdistrict, house 25, apt. 33, they shot him and his wife N. Davlatova (Russian-speaking) by the Makarov pistol with particular cruelty in sight of their minor children - 9-year-old Isaev Daler and 7-year-old Isaev Georgiy. Most of the detainees testified against Y. Niyozboqiev as the organizer and Ali Rizo Chehraolam as the customer.

The murders of Colonel of the Russian Ministry of Defense Yu.V. Shipkina on June 1, 1994, on 6/1 Ghafurov Street, servicemen S.E. Khristoforov, A. Zakharov, F. Klenova and Anishchuk on June 2, 1994, on Mayakovsky Street, house 2, apartment 32, were committed by Saymuhriddin Qudratov (known as Zaynalobiddin ) and his three accomplices.

On August 5, 1994, this group exploded in a fuel depot of the military unit 2445 of the Russian Border Troops. According to the ballistic examination of the cartridges found at the scene, all these crimes, including the murder of Tajik Television Director Davlatali Rahmonali on July 18, 1994, and a soldier of the Tajik Ministry of Defense M. Nazarov (on July 2, 1995) were committed with the same firearm. The detainees testified against Y. Niyozboqiev as the organizer and Ali Rizo Chekhraolam as the customer.

During the investigation of the aforementioned crimes, as well as the criminal cases of the murder of patriotic journalists Khushbakht Haidarsho, Muhiddin Olimpur, ORT TV correspondent V. Nikulin, we to some extent became aware of the ways and methods of carrying out terrorist acts.

As our colleagues found in the process of disclosing and investigating crimes related to terrorist acts against honored people, such as Muhammad Osimi, Minkhoj Ghulomov, Yusuf Ishoqi, Safarali Kenjaev, Karim Yuldoshev, Saif Rahim Afardi and other personalities of the Tajik nation, all these crimes are similar to each other, which proves that the killers came from these Iranian training centers.

In order to confirm my words, I will give a few specific examples, indicating irrefutable evidence:

At the end of 1996, a member of the IRP criminal community under the leadership of Pirakov Dilovar Shohovich, 1969 birth year, a resident of the Panj district of Khatlon region, received an order from A. Nazarzoda to commit a terrorist act against a Russian soldier in the country.

D.Sh. Pirakov together with Abdulloev Abdulqodir Gurezovich and other members of the group, in September-October 1996, they tracked and studied the routes of vehicles of military personnel of military unit 2421 of the Russian Border Troops in Tajikistan.

On November 22, 1996, at about 17:50 hours, a convoy of vehicles consisting of a PAZ-672 bus (state number 22-31 ХА), with officers of the indicated military unit and two Zil 131 vehicles, moved from Mayakovsky Street to Lomonosov street of Dushanbe. At that moment, members of the armed group threw a grenade toward the convoy and simultaneously opened fire from Kalashnikov and a grenade launcher. As a result, the bus driver V.P. Snezhkov died, and the serviceman O.M. Muhamadjonov was seriously injured.

In early March 1996, Yunusov Nozim Yusupovich (his criminal nickname “Eshoni Nozim”) brought the order of the IRP’s leadership to the members of his criminal group – K. Tohirov, M.M. Hamidov, N.B. Davlatov and H.T. Shoev.

The content of the order was that in order to reduce the prestige of Tajikistan in the international arena, it is necessary to kill as many foreign citizens as possible. This will lead to the fact that Tajikistan will be presented as an unstable country that foreign states will not support.

To this end, Y. Yunusov and members of the criminal community committed a criminal conspiracy to kill Viktor Mikhailovich Nikulin, special correspondent of the Russian Public TV (ORT) in Tajikistan. During March 1996, they established a mode of operation and other circumstances related to the activities of V. Nikulin.

On March 28, 1996, members of the criminal group arrived in a VAZ-2101 car, license plate P 00-16 DB, at V.M. Nikulin’s office, located at 72/1 I. Somoni Street, inside the ORT TV in Dushanbe and using a Makarov pistol, they committed the murder of V. Nikulin.

These groups received assignments from the Iranian special services and the IRP’s leadership to carry out terrorist activities aimed at destroying the intellectual potential of the Tajik nation and creating an expanded base for the spread of extremist ideas.

In particular, teachers, government officials, scientists, poets, journalists, celebrities and the Tajik intelligentsia as a whole, which condemns radical ideas and seeks to advance modern society, should have been destroyed.

In July 1996, on the instruction of the IRP’s leadership and Iranian special services, one of the leaders of the subgroups of the criminal community of the TEO IRP Nuraliev Elmurod Hojievich (born 1973, a resident of Dushanbe, 86 Shapkina St., apt. 15) met with a member of his group Saidov Amrullo Rahmatulloevich (born 1975, a resident of Rudaki district, Rohati village), on Dushanbe Avenue near the Pedagogical Institute, where they began to plan a terrorist act against a prominent public figure, a famous scientist, Chairman of the Executive Committee of the Tajik Assembly and the Persian-speaking world “Payvand” academician Muhammadjon Osimi. On July 29, 1996, at approximately 08.40 hours in the corridor of secondary school No. 7 of Dushanbe, this group killed M. Osimi with a Makarov pistol. E.Kh. Nuraliev and A.R. Saidov during the operation of the Tajik power structures in Rohati village of Rudaki district for the detention of a terrorist group led by Mansur Muakkalov, offered armed resistance, as a result of which were killed.

According to the testimony of the accused Abdulloev Abdulqodir Gurezovich, 1967 birth year, a resident of Norak city, another IRP’s armed group on the instruction of Pirakov Dilovar Kholovich, 1969 birth year, a native of the Panj district of Khatlon region, was involved in the murder of Professor Ishoqi Yusuf Bashirkhanov (Rektor of the Tajik Medical University named after A.Sino) and a professor of this university Gulomov Minhoj Ghulomovich by the IRP’s leadership and representatives of the Iranian special services.

While using the AK-74, on May 6, 1996, Sh.D. Pirakov and his accomplices killed Yu.  Ishoqi, M. Ghulomov and their driver Viktor Khudyakov near the Tajik Medical University.

Members of the IRP’s organized criminal group Abdulloev Abdukodir Gurezovich, Ashrafov Tagoymurod Sirojovich, 1970 birth year, resident of the Nurobod district, the Sicharogh vilage, Kuzov Mirzorahim Karimovich, 1965 birth year, a resident of Dushanbe, B. Ghafurov settlement, house 6 and 10 at the beginning of 1998, on the instruction of A. Nazarzoda, gathered at the place of residence of Pirakov Dilovar Shohovich. The group was instructed by the IRP’s leadership to kill the deputy of the Majlisi Oli (Parliament) of the Republic of Tajikistan Safarali Kenjaev.

The aforementioned persons developed a plan of murder and from the beginning of 1998 to March 1999 examined the place of residence, work and other places of stay of S. Kenjaev and looked for an appropriate time for his murder.

To this end, A. Nazarzoda gave to D.Sh. Pirakov AK-47, A.G. series 3274 and Makarov pistols, which he illegally stored in his house.

On March 30, 1999, at about 5.30 pm, S. Kenjaev along with security guards Komilov Jurabek Hotamovich and Asliddinov Salomiddin Bahriddinovich in an official car, VAZ 3102, license plate 109 RT under the control of the driver Kholov Abduroziq Kholikovich arrived at Dushanbe city, B. Gafurov Street, h. 32.

After S. Kenjaev and his guards came up to the entrance of the building, the group, previously ambushing on the second floor, opened fire on Kenjaev and his guards. As a result, Kenjaev, Komilov and Nasriddinov received multiple injuries and died at the scene.

In December 1995, citizen Yunusov Nozim Yusupovich (criminal nickname “Eshoni Nozim”) was given the task of killing the head of the Persian department of the BBC Broadcasting Corporation in Tajikistan, the famous journalist and photographer Muhiddin Olimpur.

In those days, it was easy to hang on the bodies the murder of M. Olimpur, who worked in a foreign news agency. The developers and executors of this terrorist act did not expect the investigating authorities to unwind this tangle so quickly.

During the investigation of the crime, it was found that on the instruction of N.Yu. Yunusov members of his criminal group Tohirov Ahtam Kabirovich, Hamidov Murtazo Muhammadievich, Sharipov Nasrullo Narzulloevich and Davlatov Nazribek Begnazarovich studied the place of residence and work, routes and directions of movement of M. Olimpur. On December 12, 1995, at about 17-17:30 M. Olimpur at the stop “Market Barakat” was waiting for transport. At that moment, members of the group in a VAZ-2101 car, license plate P 00-16 DB, put M. Olimpur in car as a passenger and headed towards the building of Tajik State University. On the way, N.N. Sharipov, who was sitting next to M. Olimpur, shot him in the face and chest, as a result of which the latter died. Then they threw the corpse of a journalist near the Dushanbe River and disappeared.

The purpose of these killings was one: to strike at the intellectual potential of the nation, to frighten the intelligentsia, to arouse feelings of mistrust and discontent among residents, in this way to show the failure of the country's law enforcement agencies to ensure public safety, along with this, to sow disunity, to aggravate the conflict between local residents, regions and provinces of Tajikistan.

Everything that I have noted here concerns only crimes and events, in the investigation and disclosure of which I was directly involved. On the other hand, all this is reflected in criminal cases with proven facts, time, place and method of carrying out terrorist acts. Expert opinions, ballistic examinations fully ensure the inability to refute the proven facts. If someone deliberately refutes this evidence, then please, all these criminal cases with specific, accurate facts, protocols involving witnesses are stored in the archives of the courts. On the contrary, one who questions all of this evidence cannot give a single weighty argument.

Unfortunately, after the investigation of all these terrorist acts, not a word was said about the involvement of Iranian special services in these crimes. As we said, the reason is ethics and the delicacy of diplomatic etiquette. At all levels of bilateral relations, we informed our Iranian colleagues that we all know about their actions. However, as the process of further events showed, including the events that occurred in September 2015, they did not abandon their intentions. Moreover, some representatives of the Iranian official circles defended the IRP and considered it unreasonable to declare it a terrorist organization and prohibit its activity by the Supreme Court of Tajikistan. They still say that “the Republic of Tajikistan has no evidence of the criminal activity of the IRPT” or “Despite the accusation of the Tajik side against IRPT, except Tajikistan, no state has recognized this organization as terrorist.”

Meanwhile, the states that are members of the SCO regional anti-terrorist organization and the Collective Security Treaty Organization have recognized IRP as a terrorist and extremist organization.

Information on TEO IRP along with ISIS, Al-Qaida, the Taliban and others is included under No. 79 in the Unified Register of Terrorist and Extremist Organizations which activities are prohibited in the SCO member states (Kazakhstan, China, Kyrgyzstan, Russia, Tajikistan, Uzbekistan, India and Pakistan), with a population of 3.3 billion, that is, almost half of the world's population (out of about 7.6 billion).

In my opinion, the member states of these organizations should also not be neutral and condemn the Iranian position regarding its support for terrorist organizations, especially the TEO. Moreover, the entire public of the country must vote to file a lawsuit against Iran in the UN international court of justice, which is responsible for the murder of dozens of famous personalities of the Tajik people.

Because Iran has not yet abandoned from its intentions. Unfortunately, the organizations and persons involved in the mentioned terrorist acts, as before, are next to it. From news agencies it became clear to me that since the attempted military coup by the TEO IRP in September 2015 was unsuccessful, the Iranian special services turned to their previous experiences. In the training camps of this country, the combat training of the members of the TEO IRP is still ongoing. Former IRP creators Said Kiyomiddin Ghozi and Ayyomiddin Sattorov told its details in the documentary “Invisible Roots” and “Return from Hell” with sufficient evidence, I think it makes no sense to repeat them.

In other words, they want to repeat all their deeds, which they have repeatedly used against the Tajik people. Although they know that we are well aware of all their deeds. But I am surprised at another: in the name of what are all these atrocities against Tajikistan and the Tajik people?

Retired Colonel of the Tajik MIA

Qurbonali Nazarov

Publication’s information:

Retired Colonel of the Ministry of Internal Affairs of the Republic of Tajikistan Qurbonali Nazarov served in the structure of internal affairs bodies from 1971 through 2006. In 1974 he graduated from the Technical and Fire-fighting School of the USSR Ministry of Internal Affairs in Sverdlovsk and in 1987 - the Higher School of the USSR Ministry of Internal Affairs in Tashkent, specializing in law, has a diploma with honors. He worked his way up from an operative to the head of the Criminal Investigation Department of the Ministry of Internal Affairs of the Republic of Tajikistan. For conscientious service to the Homeland and the people he was awarded over 10 orders and medals.

Мақолаи таҳлилии сиёсатшинос, директори Институти фалсафа, сиёсатшиноси ва ҳуқуқи Академияи илмҳои Тоҷикистон Назар Муъминро, ки 29-уми ноябри соли ҷори, зери сарлавҳаи «Ҷумҳурии Тоҷикистон бояд ба Суди байналмилалии СММ муроҷиат намояд» дар сомонаи интернетии Centrasia.org нашр шуд, вокуниши зведе барангехт. Муаллиф дар бораи тазоҳуроти мардуми, боздошт ва куштори иштирокчиёни он дар қаламрави ҶИЭ, инчунин даъвоҳои мақомоти Эрон аз ИМА ва таҳдиди онҳо оиди муроҷиат ба Суди байналмиллали навишта, дар ин ҳошия аз ҷинояткориҳои ташкилоти террористии «Ҳизби наҳзати исломи» ёдрас мегардад. Н.Муъмин бар он аст, ки тамоми ин ҷиноятҳо бо дастгирии бевоситаи хадамоти махсуси ҶИЭ тарҳрезию амали гардиданд, вале мақомоти Тоҷикистон ҳамаи инро таҳаммул кардаву хомўширо авлотар донистанд. Ҳол он ки онҳо бояд кайҳо ба Суди байналмилалии СММ муроҷиат мекарданд. Аз миёни маводи зиёде, ки ба редаксия ворид гардидаанд, мо навиштаи полковники мустаъфии ВКД ҶТ Назаров Қурбоналиро барои нашр интихоб кардем ва пешкаши хонандагон мегардонем.

Дар бойгониҳои Суди Олии ҶТ садҳо ҷилд парвандаҳои ҷиноятии амалишуда маҳфузанд, ки гуноҳи ТТЭ ҲНИ ва дастдории хадамоти махсуси Эронро дар содир кардани онҳо пурра исбот кардаанд. Даҳҳо актҳои террористи ба муқобили хизматчиёни ҳарби, намояндагони аҳли зиё, пайравони динҳои дигар, кормандони мақомоти давлати, ходимони ҷамъияти, шаҳрвандони хориҷи ва сокинони маҳалли аз ҷониби ин хадамот тарҳрези шуда, тавассути террористони наҳзати амали гардиданд. Маҳз ҳамин далелҳои раднопазир буданд, ки 29 сентябри соли 2015 бо Қарори Суди Олии Тоҷикистон ҲНИ ташкилоти террористи эълон гардида, фаъолияташ дар қаламрави Ҷумҳурии Тоҷикистон манъ карда шуд. Ҳамон вақт мақомоти марбутаи Тоҷикистон бояд бидуни истиҳола, назокати муносибати бародари ва дипломатиро бо ҶИЭ канор гузошта, ба суди байналмилали муроҷиат мекарданд. Он гоҳ, шояд имрўз аз дастгирии ТТЭ ҲНИ ба пурраги даст мекашиданд ва баҳри бегуноҳ нишон додани ин ташкилоти террористи пофишориҳо намекарданд. Илова бар ин, тахайюли барқарор сохтани эъмори ҷомеаи исломиро дар Тоҷикистони дуняви аз шуурҳояшон пок мекарданд.

Ман сиёсатмадор нестам. Намехоҳам дар бораи тарафҳои сиёсии масъалаҳои баҳси гап занам. Вале ҳамчун шахси аз тамоми ҷузъиёти ҳодисаю воқеаҳои он замон бохабар, шахсе, ки он солҳои пурдаҳшат дар мақомоти ҳифзи ҳуқуқ фаъолият доштааст ва шоҳиди хамаи ин ходисаҳо мебошад, метавонам даҳҳо факту далелҳоеро манзур намоям, ки дар бойгониам дорам ва ҳангоми иҷро намудани вазифаҳои касби, таҳқиқи парвандаҳои ҷиноятии бо амалҳои террористи вобаста бароям маълум шудаанд. Ҳозирам, ки дар баробари чунин шахсияти ҷасуру нотарс – Муъмин Назар ҳамчун шоҳид дар Суди байналмилалӣ иштирок кунам.

Ҳама медонанд, ки баъди аз байн рафтани давлати бузурги Шўрави, кишварҳои абарқудрат ба тақсимоти нави ҷаҳон ва зери таъсир гирифтани давлатҳои хурдтар шурўъ карданд. Дар ин давра, зиёиёни мо масъалаҳои худшиносии милли ва баландбардории мақоми забони тоҷикиро ба майдонҳои баҳсу мунозира табдил дода буданд.  Ин лаҳза барои Ҷумҳурии Исломии Эрон,  ки ҷаҳду талош дорад то худро ҳамчун қудрати минтақави нишон диҳад, хеле мусоид омад ва бо истифода аз шиорҳои «ҳамзабонию ҳамдили» вориди Ватани мо гашт. Аз як тараф алоҳида намояндагони қишри зиёи ба Эрон бурда мешуданду аз тарафи дигар рўҳониҳо, хусусан роҳбарони ҳизби навтаъсиси наҳзати исломи зери таъсири идеологияи бо ном «инқилоби исломи» гирифта мешуданд. Дар ҳамон майдонҳое, ки буданд, оҳиста-оҳиста масъалаи забону фарҳанг фаромўш шуду ҷояшро  сухан аз дину имон дар алоқаманди бо сохти давлатдории исломи гирифт. Майдонҳоро ришу ҷелак зер кард. Эшони Қиёмиддину мулло Абдуѓаффор баринҳо шиорҳои эрони сар медоданду ҷавонони раҳгум аз пушташон қадам мезаданд. Сипас, майдонтақсимшавиҳо буду ҷангу бародаркуши ва ѓайра. Ҳамаи ин дар пеши чашми мардум мегузашт.

Баъди ҳодисаҳои маълуми онрўза сарварони ҲНИ ва аҳли авлоди онҳо ҳама дар шаҳри Теҳрон паноҳгоҳ ёфтанд. Ягон намояндаи калидии ин ташкилот дар кўча намонд. Азобу уқубат дар сари онҳое буд, ки гуреза шуданд ва бо аҳлу аёлашон даруни хаймаю чоҳҳои  сарди хокию лойолуд дар  ҳудуди Афѓонистон зиндаги мекарданд.

Тавре аснои таҳқиқи парвандаҳо ва пурсиши ҷинояткорон шахсан ба ману ҳамкоронам маълум гашт, ки маҳз дар ҳамин давра бори дигар дар байни ҷавонону гурезаҳои камсаводу сустирода роҳбарону таблиѓгарони ҲНИ ба тарѓиботи идеологияи ифроти пардохта, қисмате аз онҳоро барои таҳсил ба ҳар гуна таълимгоҳҳои шубҳанок, аз ҷумла ба Ҷумҳурии Исломии Эрон бурданд.

Ҳамзамон, дар ҳамон рўзҳо гурўҳи дигар зери роҳбарии корманди Сафорати ҶИЭ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон  Али Ризо Чеҳраолам (соли таваллудаш 1961, зодаи шаҳри Шерози ҶИЭ) дар худи Тоҷикистон  алоҳида ҷавонони тоҷикро интихоб, ҷалб ва бо баҳонаи таҳсил ба қаламрави Эрон интиқол медод.

Он чизе ин ҷо ман менависам, аз касе нашунидаам. Худам шахсан дар таҳқиқи ин ҷиноятҳои хусусияти террористидошта, аз оѓоз то анҷом ширкат кардаам. Чи хеле ки мегўянд, шоҳиди зинда ҳастам. Инҳо  ҳақиқате ҳастанд, ки ҳангоми коркарду таҳқиқи парвандаҳои бо амалҳои террористи алоқаманд бароям маълум шудааст. Чуноне, ки зимни ошкор намудан ва бозпурсии ашхоси дар кушторҳои рўзноманигори маъруф Муҳиддин Олимпур ва Отахон Латифи, ҳуқуқшиноси шинохта Сафарали Кенҷаев, Раиси  ноҳияи Пролетар (ҳозира Ҷаббор Расулов)-и вилояти Суѓд Бегиҷонов С., хабарнигори ОРТ В.Никулин, журналистон Хушбахт Ҳайдаршо, Давлатали Раҳмонали, хизматчиёни ҳарбии Россия, роҳбари равияи динии «Баҳовия» Абдуллои Муқарраби (зодаи Эрону шаҳрванди Британияи Кабир), таркиши маркази масеҳии «Сонмин» даст дошта, инчунин нишондодҳои дастгиршудагон бароямон маълум шуд, ҳамаи аъзоёни ин гурўҳҳои террористи дар шаҳрҳои Қум, Машҳад, Ардабил, Караҷ ва остони Мозандарони ҶИЭ омодагии ҳарбию ҷангиро гирифтаанд.

Ҷангиёни наҳзатиро дар се давра (солҳои 1993 – 1994, 1994 – 1996, 1996 – 1998, дар ҳар даврае аз 80 то 100 нафари) ҳамчун таблиѓотчи (пропагандист), муайянкунанда (установщик), назораткунанда (наблюдатель), таҳиякунандаи воситаҳои тарканда ва нобудкунанда (киллер) омода намудаанд. Таваҷҷуҳи хоса ба тайёр кардани ҷалбкунандагон (вербовшикҳо) равона мешуд. Онҳоро бо овози нарм, сухану гуфтори мулоим таҳти шиорҳои исломи, бо ҳазор зиракиву айёри интихоб мекарданд ва меомўзониданд, ки чи тавр як мусулмони раҳгумзадаро ба доми худ афтонанд. Қабл аз бурдан ба марказҳои террористи, ба ҳар як нафар лақаб ва асноди қалбаки дода мешуд, то нисбати шахсияти якдигар маълумот надошта бошанд. Баъдан онҳоро ба ҳалқаҳо ҷудо намуда, як нафарро сардори он таъйин мекарданд ва тавассути ў ҳалқа идора мешуду дастуру супориш мегирифт. Баъди гузаштани давраи омодагии ҷанги-диверсиони барои иҷро намудани амалиёти тарҳрезишуда ба Тоҷикистон фиристода мешуданд. Вобаста аз масири ҳаракат, аз 800 то 2000 доллари ИМА роҳпули мегирифтанд.

Тавре таъкид кардам, ҳангоми таҳқиқи ҳар як парванда маълумоти наверо дар вобастаги бо ин гурўҳҳои диверсиони-террористи дастрас мекардем, ки мисли занҷираи пайвастаи ҳам буданд. Бо ҳамин восита мо чандин панҷгона, аз ҷумла ҳалқаҳо зери роҳбарии Назиров А.Ҳ. – лақабаш «Шокир», Атовуллоев М.Р. – «Нусрат», Олимов М.С. – «Муҳсин», Тошев Н.М. – «Саҷҷод», Норкалаев М.Н. – «Хуршед», Ниёзбоқиев Ё. – «Алиакбар», Рустамов Н.А. – «Муртазо», Толибов З.Х. – «Фирўз», Манонов Ш.Ш. – «Асадулло», Комилов Ф.И. – «Фаттоҳ» ва ѓайраро муайяну дастгир кардем.

Миёни онҳо шояд чанд нафаре ҳам бошанд, ки  то имрўз аз ҷавобгари гурехтаанд, лекин ҳеҷ ҷиноят пинҳон намемонад. Чи хеле ки омилони куштори Сафарали Кенҷаев ва хизматчиёни ҳарбии Россия чандин сол баъд ошкору дастгир карда шуданд. Аз гурўҳи ҷиноятии зикргардида, мо беш аз 100 нафарашонро барои содир кардани ҷиноятҳои вазнин ва махсусан вазнин боздошт карда ба ҷавобгарии ҷинояти кашидем. 21 нафарашон бо ҷурми хиёнат ба Ватан ба муддати ҳадди аксар аз озоди маҳрум карда шуданд.

Ҳангоми таҳқиқу коркарди парвандаҳо далели дигаре низ бароямон ошкор шуд. Аксари аъзоёни ҳалқаҳо, баъди ба имзо расидани созишномаи истиқрори сулҳ ва таъсиси баталёни 25-ум дар сохтори Вазорати мудофиаи ҶТ, ки командири он Абдуҳалим Назарзода таъйин шуда буд, ба сафи хизматчиёни ҳарби ворид карда шуданд. Тибқи баёноти боздоштшудагон Холиқов Х., Миров Т., Зоиров А. ва ѓайра як қисми онҳо бо даъвати бевоситаи А. Назарзода аз Федератсия Россия ба Тоҷикистон баргаштанд ва ба ин воҳиди низоми дохил карда шуданд.

Ҳамчунин, аз рўи нишондодҳои Манонов Ш., Олимов М., Рустамов Н. ва Атовуллоев М., худи Назарзодава сардорони ҳалқаҳо мунтазам дар утоқҳои махсуси Ройзании фарҳангии ҶИЭ дар ҶТ ва хонаҳои иҷора, ки ҳамчун мулоқотгоҳи махфи аз ҷониби Али Ризо Чеҳраолам, ҳамкоронаш Аббос Каримӣ (соли таваллудаш 1969, зодаи шаҳри Теҳрон) ва Озимӣ истифода мешуданд, бо онҳо вохўри мегузарониданд ва дастуру супоришҳои мушаххасро, аз ҷумла дар хусуси аз байн бурдани шахсони зарури, ба онҳо медоданд. Аз овардани суроѓаи ин хонаҳо худдори мекунам, зеро дар ҳолати имрўза дар онҳо шахсоне зиндаги мекунанд, ки бо ин ҳодисаҳо аслан иртиботе надоранд.

Тибқи шоҳидии номбаршудагон, корманди Сафорати Эрон Али Ризо Чеҳраолам дертар ба Абдуҳалим Назарзода як дастгоҳи алоқаро додааст ва аксар вақт онҳо ба воситаи он тамос мегирифтанд.

Маълум аст, ақлу фаросати террористон, ки сад дар сад аз ҷавонони тоҷик интихоб мешуданд, барои интихоби ҳадафи террор намерасид. Ном, насаб, нишона, масири ҳаракат, рақами мошин, аломатҳои фарқкунандаи ононро Али Ризо Чеҳраолам ва ҳамкорони ў медоданд. Ҳадафро ба «кофири» ва «зидди ислом» будан туҳмат мекарданд. Қотилро ба амали террористи рўҳан омода месохтанд. Албатта, ҳар куштор нарх ҳам дошт. Террорист ҳатто намедонист, ки ин шахсият барои Ватан, миллат чи хизмате кардааст.

Тибқи маводи яке аз парвандаҳои ҷинояти,  роҳбарону фаъолони ҲНИ бо мақсади мусоидат ба фаъолияти душманонаи хадамоти махсуси ҶИЭ ва паст намудани нуфузи сиёсии давлати Тоҷикистон дар арсаи байналмилали, инчунин ҷиҳати ноором сохтани вазъи ҷамъиятию сиёсии Ҷумҳурии Тоҷикистон, барангехтани низои милли ва ба фирор маҷбур кардани намояндагони дигар миллатҳо, аз ҷумла русзабонҳо, ҳамзамон барои ба қатл расонидани хизматчиёни ҳарбии миллаташон рус, иқдом намуданд. Аз ҷумла:

27-уми октябри соли 1994 дар ҳудуди техникуми Осиёи Миёна дар шаҳри Чкаловск (ҳозира Бўстон), бо истифода аз силоҳи оташфишон, хизматчиёни ҳарбии қисми низомии №28095-и ВМ ҶТ капитан Бобохонов И.С. ва лейтенанти калон Садриддинов А.А. аз ҷониби гурўҳи Ниёзбоқиев  Ёқуб (лақабаш «Алиакбар») ба қатл расонида шуданд. Ба гурўҳи номбурда Тошев Наим («Саҷҷод»), Шарипов Саид («Саттор»), Файзиев Ѓайбулло («Рауф»), Комилов Ҷамил («Саид») шомил буданд. Аз ҷониби ҳамин гурўҳ 10-уми майи соли 1995, дар даромадгоҳи ҳуҷраи 33, хонаи 25-и маҳаллаи 13-уми шаҳри Хуҷанд шаҳрвандон Исоев Казбек Максимович ва ҳамсараш Давлатова Н. кушта шуда буданд. Куштори хизматчии ҳарбии Федератсияи Россия Пивнов А.М., ҳамсараш Архипова ва шаҳрванд Сергиенко 17-уми майи соли 1995 дар шаҳри Хуҷанд, маҳаллаи 18, хонаи 18, ҳуҷраи 3 (баъд аз паррондан сарашонро аз тан ҷудо карда болои миз гузошта буданд) кори дасти ҳамин гурўҳ буд. Инчунин, худи ҳамон шаб, аъзоёни гурўҳи дар боло зикргардида ба хонаи  афсари Комиссариати ҳарбии вилояти Суѓд Исаев К.А. (русзабон), воқеъ дар ш. Хуҷанд, маҳаллаи 13, бинои 25, хонаи 33 ворид шуда, ў ва ҳамсараш Давлатова Н. (русзабон)-ро бо истифода аз таппончаи «Макаров», дар ҳузури фарзандони ноболиѓашон Исаев Далери 9-сола ва Исаев Георгии 6-сола, бо бераҳмии махсус ба қатл расониданд. Аксари дастгиршудагон нисбат ба Ниёзбоқиев Ё. ҳамчун ташкилкунанда ва дар бораи Али Ризо Чеҳраолами ҳамчун супоришдиҳанда нишондод доданд.

Кушторҳои полковники ВМ ФР Шкипкин Ю.В. дар таърихи 1-уми июни соли 1994 дар кўчаи Ѓафуров, хонаи 6/1,  хизматчиёни ҳарби Христофоров С.Е., Захаров А., Кленова Ф. ва Анишук дар таърихи 2-юми июни соли 1994 дар кўчаи Маяковский, хонаи 2, ҳуҷраи 32 аз ҷониби Қузратов Саймуҳриддин («Зайналобиддин») ва се нафар ҳамдастони ў иҷро гардида буданд. 5-уми августи соли 1994 аз ҷониби ҳамин гурўҳ дар анбори сўзишвории қисми ҳарбии 2445-и қушунҳои сарҳадии ФР таркиш ба амал оварда шуд. Натиҷаи ташхиси баллистикии гилзаҳои дар ҷои ҳодисаҳои мазкур гирифташуда нишон дод, ки ин ҷиноятҳо, ҳамчунин кушторҳои Директори телевизиони ҶТ Давлатали Раҳмонали дар таърихи 18-уми июли соли 1994 ва хизматчии ҳарбии ВМ ҶТ М. Назаров (2-юми феврали соли 1995) аз як силоҳ иҷро шудаанд. Боздоштшудагон аз Абдуҳалим Назарзода ҳамчун ташкилкунандаи ин кушторҳо ва аз Али Ризо Чеҳраолами чун супоришдиҳанда ном бурданд.

Дар рафти таҳқиқи ҷиноятҳои болои, инчунин бозрасии парвандаҳои куштори хабарнигорони ватанпарасту миллатдўст Хушбахт Ҳайдаршо, Муҳиддин Олимпур, хабарнигори ТВ «ОРТ» В. Никулин ва дигарон роҳу равишҳои амали кардани актҳои террористи то андозае бароямон маълум шуд. Тавре дигар ҳамкоронамон дар рафти ошкоркуни, баррасию таҳқиқи ҷиноятҳо вобаста ба амалҳои террористи нисбат ба шахсиятҳои муътабаре мисли Муҳаммад Осими, Минҳоҷ Ѓуломов, Юсуф Исҳоқи, Сафарали Кенҷаев, Карим Юлдошев, Сайф Раҳими Афарди ва дигар фарзандони фарзонаи миллати тоҷик маълумот гирифтанд, равиши содир намудани ҷиноятҳо шабеҳи якдигар аст ва собит мекунад, ки қотилон аксаран дастпарварони таълимгоҳҳои дар боло  зикргардидаи ҶИЭ-анд.

Барои тасдиқи гуфтаҳоям чанд мисоли мушаххасе, бо зикри далелҳои раднашаванда аз парвандаҳои ҷинояти манзури хонанда мегардонам:

Моҳҳои охири соли 1996, зергурўҳи иттиҳоди ҷиноятии ҲНИ зери роҳбарии Пираков Диловар Шоҳович, соли таваллудаш 1969, сокини ноҳияи Панҷи вилояти Хатлон, аз Назарзода Абдуҳалим супориш гирифт, ки нисбат ба хизматчиёни ҳарбии Федератсияи Россия дар қаламрави ҷумҳури амали террористи содир намояд.

Пираков Д.Ш. бо ҳамдастии Абдуллоев Абдуқодир Гурезович ва дигар аъзоёни гурўҳ давоми моҳҳои сентябр-октябри соли 1996 масири ҳаракати автомашинаҳои хизматчиёни ҳарбии қисми низомии 2421-и Гурўҳи Қўшунҳои Сарҳадии ФР дар ҶТ-ро пайгири ва омўхтанд.

22 ноябри соли 1996, тахминан соатҳои 17:50 дақиқа, қатори автомашинаҳо, иборат аз як адад автобуси тамѓаи ПАЗ-672» (қайди давлатиаш 22-31 ХА) бо афсарони қисми низомии зикршуда ва  ду адад автомашинаи тамѓаи «Зил 131», аз самти гардиши кўчаи Маяковский ба тарафи кўчаи Ломоносови шаҳри Душанбе ҳаракат мекарданд. Дар ин маврид, аъзоёни гурўҳи мусаллаҳи ҲНИ ҷониби қатори автомашинаҳо норинҷак партофта, дар як вақт аз автомати Калашников ва гранатомёт тир парронданд. Дар натиҷа, ронандаи автобус Снежков В.П. ҳалок ва  хизматчии ҳарби Мухамеджанов О.М. ҷароҳати вазнин бардошт.

Аввалҳои моҳи марти соли 1996 Юнусов Нозим Юсупович (лақаби ҷиноятиаш «Эшони Нозим») амри роҳбарияти ҲНИ-ро ба аъзоёни дастаи ҷиноятиаш Тоҳиров А.К., Ҳамидов М.М., Давлатов Н.Б. ва Шоев Х.Т. мерасонад. Муҳтавои амр он буд, ки  барои паст задани нуфузи давлати Тоҷикистон дар арсаи байналхалқи, бояд ҳарчи бештар шаҳрвандони хориҷи кушта шаванд. Ин боиси он мегардад, ки Тоҷикистон ҳамчун ҷумҳурии ноорому бесубот муаррифи шуда, аз ҷониби давлатҳои хориҷи дастгири намеёбад.

Бо ҳамин мақсад Юнусов Н.Ю. ва аъзои гурўҳаш дар хусуси куштори мухбири махсуси телевизиони ҷамъиятии Россия (ОРТ) дар Тоҷикистон Никулин Виктор Михайлович машварат мекунанд. Дар давоми моҳи марти соли 1996 ҷои кор, реҷаи кори ва дигар ҳолатҳоро вобаста ба фаъолияти Никулин В.М. муайян карданд.

28 марти соли 1996 аъзоёни гурўҳ бо автомашинаи тамѓаи ВАЗ-2101, рақами қайди давлатиаш П 00-16 ДБ ба назди дафтари кории Никулин В.М., воқеъ дар кўчаи И.Сомони, хонаи 72/1 омада, дар дохили бинои хизматии телевизиони ҷамъиятии Россия дар шаҳри Душанбе, бо истифода аз таппончаи тамѓаи «Макаров» Никулин В.М.-ро ба қатл расониданд.

Гурўҳҳои мазкур аз ҷониби хадамоти махсуси Эрон ва роҳбарияти ҲНИ вазифадор шуда буданд, ки барои аз байн бурдани қудрати зеҳнии миллати тоҷик ва фароҳам сохтани заминаи густариши ақидаҳои ифроти амалҳои террористи анҷом диҳанд. Аз ҷумла, муаллимон, кормандони мақомоти давлати, олимон, шоирон, рўзноманигорон, шахсиятҳои маъруф ва умуман зиёиёни тоҷикро, ки идеяҳои иртиҷоиро маҳкум намуда, аз нигоҳи ҷаҳонбинии илми барои пешрафти ҷомеаи муосир талош меварзиданд, нобуд созанд.

Моҳи июли соли 1996  бо супориши робарияти наҳзат ва хадамоти махсуси ҶИЭ яке аз сарварони зергурўҳи иттиҳоди ҷиноятии ТТЭ ҲНИ Нуралиев Элмурод Ҳоҷиевич (соли таваллудаш 1973, сокини шаҳри Душанбе, кўчаи Шапкин, бинои 86, хонаи 15), бо аъзои гурўҳаш Саидов Амрулло Раҳматуллоевич (соли таваллудаш 1975, сокини ноҳияи Рўдаки, деҳаи Роҳати),  дар назди Донишгоҳи омўзгории шаҳри Душанбе, воқеъ дар хиёбони Рўдаки вохўрда, амали террористиро нисбат ба ходими намоёни ҷамъияти, олими шинохта, Раиси Кумитаи иҷроияи Анҷумани тоҷикон ва форсизабонони ҷаҳон - «Пайванд», академик Муҳаммадҷон Осимиро тарҳрези карданд. 29 июли соли 1996, тахминан соати 08.40 дақиқа дар дохили долони мактаби миёнаи №7-и шаҳри Душанбе, гурўҳи номбурда бо истифода аз таппончаи «Макаров» М.Осимиро ба қатл расониданд. Нуралиев Э.Ҳ. ва Саидов А.Р. ҳангоми гузаронидани амалиёти сохторҳои қудратии ҶТ дар ҳудуди ҷамоати деҳоти Роҳатии ноҳияи Рўдаки, ҷиҳати боздошти дастаи террористии ҲНИ таҳти роҳбарии Муаккалов Мансур, муқобилияти мусаллаҳона нишон доданд, ки дар натиҷа нобуд карда шуданд.

Аз рўи нишондоди айбдоршаванда Абдуллоев Абдуқодир Гурезович, соли таваллудаш 1967, сокини шаҳри Норак, гурўҳи дигари мусаллаҳи ҲНИ бо роҳбарии Пираков Диловар Шоҳович, соли таваллудаш 1969, зодаи ноҳияи Панҷи вилояти Хатлон, барои ба амал баровардани куштори профессор Исҳоқи Юсуф Баширхонович (ректори Донишгоҳи тиббии Тоҷикистон ба номи А.Сино) ва профессори ҳамин донишгоҳ Fyломов Минҳоҷ Ѓуломович, аз тарафи роҳбарияти ҲНИ ва намояндагони хадамоти махсуси ҶИЭ вазифадор шуданд.

Пираков Ш.Д. ва аъзоёни гурўҳи ў 6 майи соли 1996, дар назди Донишгоҳи тиббии Тоҷикистон, бо истифода аз автомати тамѓаи “АК-74” Исҳоқи Ю.Б., Ѓуломов М.Ѓ. ва ронандаи онҳо Худяков Викторро ба қатл расониданд.

Аъзоёни гурўҳи муташаккили ҷиноятии ТТЭ ҲНИ Абдуллоев Абдуқодир Гурезович, Ашрафов Таѓоймурод Сироҷович, соли таваллудаш 1970, сокини ноҳияи Нуробод, деҳаи Сичароѓ, Кузов Мирзораҳим Каримович, соли таваллудаш 1965, сокини шаҳри Душанбе, кўчаи Б.Ѓафуров, бинои 6, хонаи 10, аввалҳои соли 1998 бо супориши Назарзода Абдуҳалим дар хонаи истиқоматии Пираков Диловар Шоҳович ҷамъ омаданд. Ба гурўҳ супориши роҳбарони ҲНИ-ро дар бораи ба қатл расонидани вакили Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон Кенҷаев С., расонид.

Номбурдагон нақшаи кушторро тарҳрези намуда, аз аввалҳои соли 1998 то моҳи марти соли 1999 ҷои зист, кор ва дигар ҷойҳои буду боши Кенҷаев С.-ро мавриди омўзиш қарор дода, барои ба қатл расонидани ў фурсати муносибро ҷустуҷўй мекарданд. Бо ҳамин мақсад, Пираков Д.Ш. аз Назарзода А. силоҳи оташфишони тамѓаи «АК-47», силсилаи АП №3274 ва таппончаҳои тамѓаи «Макаров»-ро гирифта, ѓайриқонуни дар хонаи истиқоматиаш нигоҳ медошт.

30 марти соли 1999, тахминан соати 17.30 дақиқа Кенҷаев С. бо ҳамроҳии муҳофизонаш Комилов Ҷўрабек Ҳотамович ва Аслиддинов Саломиддин    Баҳриддинович    тавассути   автомашинаи   хизматиаш,

тамѓаи  ВАЗ 3102, рақами қайди давлатиаш 109 РТ таҳти идораи ронанда Холов Абдурозиқ Холиқович ба суроѓаи шаҳри Душанбе, кўчаи Б.Ѓафуров, бинои 32 омад. Баъди ворид шудани Кенҷаев С. ва муҳофизонаш ба даромадгоҳи якуми бино, гурўҳи мусаллаҳи номбурда, ки қаблан дар ошёнаи 2-юм камин гирифта буданд, аз боло истода ба ҷониби Кенҷаев С. ва муҳофизонаш оташ кушоданд. Дар натиҷа Кенҷаев С., Комилов Ҷ.Е. ва Насриддинов С.Б. ҷароҳатҳои зиёд гирифта, дар ҷои ҳодиса ба ҳалокат расиданд.

Моҳи декабри соли 1995, шаҳрванд Юнусов Нозим Юсупович (лақаби ҷиноятиаш «Эшони Нозим») аз роҳбарияти ҲНИ дастур мегирад, ки бояд мудири бахши форсии радиои Би-Би-Си дар Ҷумҳурии Тоҷикистон, рўзноманигор ва аккоси маъруф Муҳиддин Олимпурро ба қатл расонад. Дар он рўзҳо куштани М.Олимпурро, ки дар расонаи хориҷи фаъолият дошт, бар дўши мақомот бор кардан осон буд. Тарҳрезон ва

иҷрокунандагони ин амали террористи гумон надоштанд, ки мақомоти тафтишоти хеле зуд мўйро аз хамир ҷудо мекунанд.

Дар раванди таҳқиқи ҷиноят ошкор шуд, ки мувофиқи супориши Юнусов Н.Ю. аъзоёни дастаи ў Тоҳиров Аҳтам Кабирович, Ҳамидов Муртазо Муҳаммадиевич, Шарипов Насрулло Нарзуллоевич ва Давлатов Назрибек Бегназарович суроѓаи макони зист ва ҷои кор, масиру самтҳои ҳаракати М. Олимпурро меомўзанд. 12 декабри соли 1995, соатҳои 17-17:30 дақиқа М. Олимпур дар истгоҳи бозори «Баракат» интизори нақлиёт буд. Дар ҳамин вақт аъзоёни зикргардидаи гурўҳ бо автомашинаи тамѓаи ВАЗ-2101, рақами давлатиаш П 00-16 ДБ ҳамчун кироякаш М. Олимпурро аз истгоҳ гирифта, ҷониби бинои Донишгоҳи давлатии миллии Тоҷикистон мераванд. Дар роҳ Шарипов Н.Н., ки дар паҳлўи М.Олимпур менишаст, бо таппончаи тамѓаи «Макаров» як тир ба рўй ва як тири дигар ба қафаси синаи М. Олимпур мепарронад, ки дар натиҷа охирин ҳалок мегардад. Сипас, ҷасади рўзноманигорро дар соҳили дарёи Душанбе партофта, ѓайб мезананд.

Мақсаду ҳадафи ин кушторҳо як буд. Зарба задан ба қудрати интелектуалии миллат, тарсонидани аҳли зиё, бедор кардани ҳисси нобовари, норозиги дар қалби сокинон ва ба ин васила заиф нишон додани фаъолияти мақомоти ҳифзи ҳуқуқи кишвар дар таъмини амнияти мардум. Ҳамзамон, ҷудоиандози, ангехтани зиддият, низоъ байни маҳалҳо, минтақаҳо ва вилоятҳои Тоҷикистон.

Он чи аз ҷониби банда қайд шуд, танҳо ва танҳо дар бораи ҷинояту ҳодисаҳое иброз гардид, ки худам дар таҳқиқу ошкор намудани онҳо иштирок доштам. Аз ҷониби дигар, ҳамаи ин дар парвандаҳои ҷинояти бо далелҳои собитшуда, ҷадвалҳои вақт, замон, макон ва тарзу усули анҷом додани амалҳои террористи нишон дода шудааст. Хулосаҳои коршиноси, санҷишу ташхисоти баллистики раднопазирии фактҳои исботшударо пурра таъмин намудаанд. Касе агар худро ба кариву кўри ва нофаҳмии мақсадноку ѓаразнок занад, марҳамат, ҳоло ин парвандаҳо бо далелҳои мушаххас, дақиқ, аниқ, иштироки шахсони холиси тасдиқкунанда дар бойгонии судҳо ба пурраги нигоҳ дошта мешаванд. Баръакс, оне ки худро ба гунгиву нодони мезанад, далелҳоро зери шубҳа мегузорад, як далеле ҳам дар муқобил оварда наметавонад.

Мутаассифона, баъди таҳқиқу кушода шудани ин амалҳои террористи, дар робита бо дастдории хадамоти махсуси Эрон бо ин ҷиноятҳо ягон сухан гуфта нашуд. Сабабаш тавре гуфтем, риояи одоби давлатдори ва назокатҳои равобити дипломати буд. Дар сатҳҳои гуногуни робитаҳои дуҷониба ба ҳамкорони эрони расонида мешуд, ки аз ҳама кору кирдорашон огоҳем. Вале тавре раванди воқеаҳои минбаъда, аз ҷумла ҳодисаҳои сентябри соли 2015 нишон дод, онҳо аз аз мақсадҳои худ даст накашидаанд. Ба замми ин, баъзе намояндагони доираҳои расмии ҶИЭ ба ҳимояи ҲНИ бархоста, террористи ва мамнуъ эълон шудани фаъолияти ин ташкилотро аз ҷониби Суди Олии ҶТ беасос хонданд. То ҳол таъкид мекунанд, ки «Ҷомҳурийе Тоҷикестон нисбат бе ҷенояткор будани ҲНИТ йек далил ҳам надоре», ё «Алораѓме иттиҳомоти ҷонибе тоҷики несбати ҲНИТ, ѓейр аз Тоҷикестон, йек кешвар ҳам ин созмонро терруристи эътироф накарде».

Ин дар ҳолест, ки давлатҳои шомили Созмони минтақавии зидди террористии СҲШ, Созмони аҳдномаи амнияти дастаҷамъи ҲНИ-ро террористи ва экстремисти эътироф карданд. Маълумот дар бораи ТТЭ ҲНИ, дар баробари «ДИИШ», «Ал-Қоида», ҳаракати «Толибон» ва дигарҳо, таҳти №79 ба феҳристи ягонаи созмонҳои террористи ва экстремисти, ки фаъолияташон дар қаламрави давлатҳои узви СҲШ (Қазоқистон, Чин, Қирѓизистон, Россия, Тоҷикистон, Ўзбекистон, Ҳиндустон ва Покистон), бо 3,3 миллиард аҳоли, яъне фарогири қариб нисфи аҳолии сайёра (аз 7,6 миллиард) манъ аст, шомил карда шудааст. Ба андешаи банда, кишварҳои аъзои созмонҳои зикргардида низ бояд бетарафиро ихтиёр накарда, мавқеъгирии ҶИЭ-ро вобаста ба пуштибонии, ташкилотҳои террористи, бахусус ТТЭ ҲНИ, маҳкум намоянд. Илова бар ин, тамоми ҷомеаи кишвар барои ба шикоят бурдан Суди байналмиллалии СММ нисбат ба ҶИЭ, ки дар куштори даҳҳо шахсиятҳои маъруфи мардуми тоҷик даст дорад, садо баланд намоянд.

Зеро ҶИЭ имрўз ҳам аз ниятҳои худ пас гаштани нест. Боиси ҳазор афсўс аст, ки ташкилот ва ашхоси дар амалҳои террористии зикргардида дастдошта, мисли пештара дар канораш боқи мондаанд. Тариқи расонаҳои иттилоотӣ бароям маълум шуд, ки чун кӯшиши табаддулоти давлатӣ аз ҷониби ТТЭ ҲНИ дар моҳи сентябри соли 2015 ягон натиҷа надод, хадамоти махсуси ҶИЭ ба таҷрибаи собиқи худ рӯ оварданд. Омодагии ҷангӣ гирифтани аъзои ТТЭ ҲНИ дар таълимгоҳҳои ин кишвар идома дорад. Ҷузъиёти онро собиқ таъсисдиҳандагони ҲНИ Саид Қиёмиддини Ғозӣ ва Сатторов Айёмиддин дар филмҳои мустанади «Решаҳои ноаён» ва «Бозгашт аз ҷаҳаннам» бо далелҳои кофӣ иброз доштанд, ки ҳоҷати такрор нест.

Яъне кирдорҳоеро, ки чандин дафъа дар муқобили миллати тоҷик раво диданд, мехоҳанд такрор созанд. Гарчанде огоҳанд, ки мо аз ҳама амалкардҳояшон бохабарем. Ҳайрати ман дар он аст, ки ин ҳама бадӣ  дар муқобили Тоҷикистону миллати тоҷик ба хотири чист?

Полковники мустаъфии ВКД ҶТ

Назаров Қурбонали

Аз нашрия:

Полковники мустаъфии Вазорати корҳои дохилии Ҷумҳурии Тоҷикистон Назаров Қурбонали, дар сохтори мақомоти корҳои дохили аз соли 1971 то соли 2006  хизмат кардааст. Соли 1974 омўзишгоҳи техники-зиддисўхтории ВКД ИҶШС-ро дар шаҳри Свердловск ва соли 1987 Мактаби олии ВКД ИҶШС-ро дар шаҳри Тошканд, бо ихтисоси ҳуқуқшинос, бо дипломи дараҷаи аъло хатм намудааст. Аз вазифаи корманди фаври то сардори Раёсати кофтукови ҷиноятии Вазорати корҳои дохилии Ҷумҳурии Тоҷикистон расидааст. Хизматҳои содиқонаи ў ба Ватану миллати худ, бо зиёда аз 10 ордену медали давлати қадрдони шудаанд.

Бознашр аз ҳафтаномаи «Фараж», №49 (679) аз 04.12.2019

Назаров К.: "Я тоже сторонник того, чтобы Таджикистан обратился в международный суд".

Прочитал аналитический материал политолога, директора Института философии, политологии и права Академии наук Таджикистана Назара Муъмина, который 29 ноября сего года был опубликован на интернет-сайте "Centrasia.org" под названием "Республика Таджикистан должна обратиться в международный суд ООН", после чего крепко задумался.

В своей статье автор пишет о народных волнениях, задержании и казнях их участников на территории ИРИ, а также претензиях властей Ирана к США, о его угрозе обратиться в международный суд, и в этом контексте упоминается преступная деятельность террористической организации "Партия исламского возрождения". Н.Муъмин убежден, что все эти преступления совершены при непосредственной поддержке специальных служб ИРИ, но органы Таджикистана проявили выдержку и предпочли молчание. Хотя давно нужно было обратиться в Международный суд ООН.

Я глубоко задумался и убедился в том, что предложение Назара Муъмина совершенно правильное. Действительно, в архивах Верховного суда хранятся сотни томов уголовных дел, которые доказывают вину ТЭО ПИВ и причастность спецслужб Ирана к совершению многих преступлений. Десятки террористических актов против военнослужащих, приверженцев других религий, иностранных граждан и местных жителей были спланированы специальными службами Ирана и реализованы террористами нахзата. Принимая во внимание именно эти неопровержимые доказательства, 29 сентября 2015 года Решением Верховного суда Таджикистана ПИВ объявлена террористической организацией и ее деятельность на территории Республики Таджикистан была запрещена.

В тот момент соответствующие органы Таджикистана должны были без обиняков оставить в стороне деликатность дружественных и дипломатических отношений и обратиться в международный суд. Вероятно, там полностью отказались бы от поддержки ТЭО ПИВ, не затрачивая столько сил и средств, чтобы показать невиновность этой террористической организации. Более того, не стали бы строить иллюзий об установлении исламского строя в светском Таджикистане.

Я не политолог. Не хочу рассуждать о политических аспектах этого спорного вопроса. Но, как человек сведущий во всех деталях событий того времени, работавший в те страшные годы в правоохранительных органах и ставший свидетелем всех этих явлений, могу предоставить десятки аргументов и фактов, хранящихся в моем архиве, которые стали мне известны во время исполнения служебных обязанностей, расследования уголовных дел, связанных с террористическими актами. Готов вместе с таким бесстрашным и отважным человеком как Муъмин Назар выступить в Международном суде в качестве свидетеля.

Общеизвестно, что после распада Советского Союза великие державы приступили к новому переделу мира, чтобы прибрать к рукам малые страны. В этот период наша интеллигенция громко обсуждала вопрос национального самосознания и поднятия статуса таджикского языка. Этот момент оказался как никогда кстати для Исламской Республики Иран, которая всегда стремилась показать себя региональным лидером, и, используя лозунг "Один язык - общее единомыслие", проникла на нашу Родину.

С одной стороны, представителей нашей интеллигенции увозили в Иран, с другой стороны, духовенство, особенно руководители вновь созданной партии исламского возрождения подвергались влиянию так называемой идеологии "исламской революции". Постепенно на площадях вопрос культуры и языка стал отходить на второй план, все громче начали говорить о религии и вере, в контексте построения исламского государства. На площадях было не протолкнуться от обилия бородачей в национальных халатах. Такие "деятели", как эшон Киемиддин и мулло Абдугаффор выдвигали проиранские лозунги, а заблудшая молодежь шла за ними. Затем наступил момент разделения площадей и братоубийственной войны. Все это происходило на глазах народа.

После известных событий того времени главари ПИВ и члены их семей нашли прибежище в Тегеране. Ни один из руководителей и активистов этой организации не остался на улице. Все тяготы приняли на себя беженцы, которые проживали с членами семей в неотапливаемых палатках или грязных землянках в Афганистане.

Как стало известно мне и моим коллегам в ходе расследования уголовных дел и допросов преступников, именно в этот период руководители и агитаторы ПИВ начали вести работу по пропаганде экстремистской идеологии среди малограмотной и слабовольной молодежи, после чего часть из них была направлена для подготовки в различные сомнительные зарубежные учебные центры, в том числе в Исламскую Республику Иран.

Одновременно с этим, в те же дни другая группа под руководством сотрудника Посольства ИРИ в Республике Таджикистан Али Ризо Чехраолама (1961 г.р., уроженца города Шираз ИРИ) занималась здесь отбором молодых таджикских парней, вербовала их и под предлогом обучения отправляла в Иран.

Все, о чем пишу, я знаю не понаслышке. Я лично от начала до конца принимал участие в расследовании преступлений террористического характера. Как говорится, являюсь живым свидетелем.

Это - та истина, которая стала мне известна в результате разработки и расследования уголовных дел, связанных с террористическими актами. Как было установлено в ходе раскрытия и допросов лиц, причастных к убийствам известных журналистов Мухидина Олимпура и Отахона Латифи, правоведа Сафарали Кенджаева, председателя Пролетарского (ныне Джаббаррасуловского) района С.Бегиджонова, корреспондента российского телеканала "ОРТ" В.Никулина, журналистов Хушбахта Хайдаршо, Давлатали Рахмонали, российских военнослужащих, руководителя религиозного течения "Баховия" Абдуллои Мукарраби (уроженца Ирана и гражданина Великобритании), к взрыву христианского центра "Сонмин", а также, согласно показаниям задержанных, все члены террористических групп прошли военное (специальное?) обучение в городах Кум, Мешхед, Ардабиль, Карадж и провинции Мазендеран ИРИ.

Нахзатовских боевиков готовили в три этапа (в 1993-1994, 1994-1996, 1996-1998 годах, на каждом этапе от 80 до 100 человек) в качестве пропагандистов, установщиков, наблюдателей, взрывников, подрывников, киллеров. Особое внимание уделялось подготовке вербовщиков. Их отбирали по умению убеждать мягко и проникновенно под исламскими лозунгами, применяя тактическую хитрость, и обучали, как вербовать заблудших мусульман. Перед тем как отправить их в террористические центры присваивали им псевдонимы, снабжали фальшивыми документами, чтобы они не имели сведений друг о друге. Затем разделяли на несколько групп, одного назначали старостой, через которого управляли звеном, ставили перед ними задачи. По завершении периода диверсионной подготовки переправляли их в Таджикистан для выполнения запланированной операции. В зависимости от протяженности маршрута выдавали им от 800 до 2000 долларов США.

Как я уже отметил, в ходе расследования каждого уголовного дела мы получали новые данные о диверсионно-террористических группах, которые составляли звенья одной цепи. Таким образом, мы раскрыли и задержали несколько групп, в том числе под руководством Назирова А.Х., по прозвищу "Шокир", Атовуллоева М.Р. - "Нусрат", Олимова М.С. - "Мухсин", Тошева Н.М. - "Саджджод", Норкалаева М.Н. - "Хуршед", Ниезбокиева Е. - "Алиакбар", Рустамова Н.А. - "Муртазо", Толибова З.Х. - "Фируз", Манонова Ш.Ш. - "Асадулло", Комилова Ф.И. - "Фаттох" и других.

Не исключено, что среди них есть лица, по сей день избежавшие наказания, но никакое преступление не останется безнаказанным. Также, как много лет спустя, были задержаны лица, причастные к убийству Сафарали Кенджаева и российских военнослужащих. Из числа этих преступных групп мы задержали и привлекли к уголовной ответственности более 10 человек за совершение тяжких и особо тяжких преступлений. 21 человек был приговорен к длительным срокам заключения за измену Родине.

В ходе разработки и расследования уголовных дел выявились и другие факты. Большинство членов звеньев после подписания Общего соглашения о мире и создания в структуре Министерства обороны 25-го батальона, командиром которого назначен Абдухалим Назарзода, были интегрированы в ряды военнослужащих. Согласно показаниям задержанных Холикова Х., Мирова Т., Зоирова А. и других, часть их вернулась из России в Таджикистан по вызову А. Назарзода и была интегрирована в эту войсковую часть.

Согласно показаниям Манонова Ш., Олимова М., Рустамова Н. и Атовуллоева М., сам Назарзода и руководители звеньев регулярно встречались в специальных помещениях культурного центра ИРИ в Таджикистане или на съемных квартирах, которые использовались в качестве явочных со стороны Али Ризо Чехраолама, его коллег - Аббоса Карими (1990 года рождения, уроженца Тегерана) и Озими, где вышеуказанные лица давали инструкции и специальные задания по ликвидации неугодных лиц.

Я преднамеренно не называю адреса этих квартир, поскольку сегодня в них живут люди, совершенно не причастные к этим событиям.

Согласно показаниям вышеупомянутых лиц, сотрудник Посольства Ирана Али Ризо Чехраолам позже вручил Аблухалиму Назарзода специальное средство связи, посредством которого они общались.

Понятно, что проницательности террористов, которые являлись таджикскими парнями, не хватило сообразительности для самостоятельного выбора цели террора. Фамилии, имена, адреса, маршруты движения, номера машин, особые приметы передавал Али Ризо Чехраолам и его коллеги. Будущую жертву обвиняли в "вероотступничестве" и "ереси против ислама". Конечно, каждое убийство имело свою цену. Террорист порой понятия не имел о том, какую заслугу имела эта личность перед Родиной и нацией.

Согласно данным одного из уголовных дел, руководители и активисты ПИВ для содействия враждебным целям спецслужб ИРИ и снижения престижа государственной политики Таджикистана на международной арене, а также дестабилизации общественно-политической ситуации в РТ, разжигания национального конфликта и вынужденного бегства представителей других национальностей, в том числе русскоязычного населения, прибегали к убийствам российских военнослужащих. Так, 27 октября 1994 г. на территории Среднеазиатского техникума в городе Чкаловск (ныне Бустон), используя огнестрельное оружие группа Ниезбокиева Екуба (по прозвищу "Алиакбар") совершила убийство военнослужащих войсковой части №28095 МО РТ капитана Бобохонова И.С. и старшего лейтенанта Садриддинова А.А. В эту группу входили Тошев Наим ("Саджджод"), Шарипов Саид ("Саттор"), Файзиев Гайбулло ("Рауф"), Комилов Джамил ("Саид"). 10 мая 1995 года членами этой группы возле квартиры 33 дома 25 13-го микрорайона г.Худжанд убиты гражданин Исоев Казбек Максимович и его супруга Давлатова Н. Убийство военнослужащего Российской Федерации Пивнова А.М., его супруги Архиповой и гражданина Сергиенко 17 мая 1995 года в Худжанде, в 18 микрорайоне, в доме 18, квартире 3 (когда после выстрела убийцы отделили голову от тела и положили на стол) также совершено этой группой. Кроме того, в ту же ночь члены этой же группы ворвались в дом русскоязычного офицера военного комиссариата Ленинабадской (ныне Согдийской) области Исаева К., расположенный в Худжанде, в 13 микрорайоне, д. 25, кв. 33, застрелили его и его супругу Давлатову Н. из пистолета "Макарова" с особой жестокостью на виду у несовершеннолетних детей - 9-летнего Исаева Далера и 7-летнего Исаева Георгия. Большинство задержанных дали показания относительно Ниезбокиева Е., назвав его организатором, и Али Ризо Чехраолами, как заказчика.

Убийства полковника Министерства обороны РФ Шкипкина Ю.В. 1 июня 1994 года на улице Гафурова, в доме 6/1, военнослужащих Христофорова С.Е., Захарова А., Кленовой Ф. и Анищук 2 июня 1994 года по улице Маяковского, д. 2 кв.32 были совершены Кузратовым Саймухриддином (Зайналобиддин) и троими его подельниками.

5 августа 1994 года этой же группой на складе горючего войсковой части 2445 Пограничных войск РФ был совершен взрыв. Согласно баллистической экспертизе гильз, обнаруженных на месте происшествия, все эти преступления, включая убийство Директора телевидения РТ Давлатали Рахмонали 18 июля 1994 года и военнослужащего МО РТ М. Назарова 2 июля 1995 года совершены из одного и того же огнестрельного оружия. Задержанные дали показания относительно Ниезбокиева Е как организатора и Али Ризо Чехраолами как заказчика.

В ходе расследования вышеназванных преступлений, а также уголовных дел по убийству журналистов Хушбахта Хайдаршо, Мухиддина Олимпура, корреспондента ТВ "ОРТ" В.Никулина, нам доподлинно известны пути и методы осуществления террористических актов.

Как установили наши коллеги в процессе раскрытия, расследования преступлений, связанных с террористическими актами против заслуженных людей, таких как Мухаммад Осими, Минходж Гуломов, Юсуф Исхаки, Сафарали Кенджаев, Карим Юлдашев, Сайф Рахими Афарди и других личностей таджикской нации, все эти преступления похожи , что доказывает - убийцы являлись выходцами указанных учебных центров ИРИ.

Для подтверждения своих слов приведу несколько конкретных примеров, с указанием неопровержимых доказательств:

В конце 1996 года члены уголовного сообщества ПИВ под руководством Пиракова Диловара Шоховича, 1969 г.р., жителя Пянджского района Хатлонской области, получили от Назарзода Абдухалима поручение совершить террористический акт в отношении военнослужащего Российской Федерации на территории республики.

Пираков Д.Ш. вместе с Абдуллоевым Абдулкадыром Гурезовичем и другими членами группы в сентябре-октябре 1996 года отслеживали и изучали маршруты движения автотранспорта военнослужащих войсковой части 2421 Группы Пограничных войск РФ в РТ.

22 ноября 1996 года, примерно в 17:50 часов, колонна автомашин, состоящая из автобуса марки ПАЗ-672" (государственный номер 22-31 ХА), с офицерами указанной войсковой части, и двух машин "ЗИЛ-131", передвигалась с улицы Маяковского на улицу Ломоносова города Душанбе. В этот момент члены вооруженной группы бросили гранату в сторону колонны автомашин, одновременно выстрелив из автомата Калашникова и гранатомета. В результате, водитель автобуса Снежков В.П. погиб, а военнослужащий Мухамеджанов О.М. получил тяжелое ранение.

В начале марта 1996 года Юнусов Нозим Юсупович (по кличке "Эшони Нозим") довел приказ руководства ПИВ до членов его преступной группы - Тохирова К., Хамидова М.М., Н. Давлатова Б. и Шоева Х.Т.

Содержание приказа заключалось в том, что для снижения авторитета Таджикистана на международной арене необходимо убить как можно больше иностранных граждан. Это приведет к тому, что Таджикистан будет представлен как нестабильная страна, которую не поддержат иностранные государства.

С этой целью Юнусов Ю. и члены преступного сообщества совершили преступный сговор об убийстве специального корреспондента Общественного телевидения России (ОРТ) в

Таджикистане Никулина Виктора Михайловича. В течение марта 1996 года они установили режим работы и другие обстоятельства, связанные с деятельностью Никулина В.М.

28 марта 1996 года члены преступной группы прибыли на автомобиле ВАЗ-2101, госномер П 00-16 ДБ к рабочему офису Никулина В.М., расположенному по улице И.Сомони, дом 72/1, внутри здания Общественного телевидения России в городе Душанбе и с использованием пистолета "Макарова" совершили убийство Никулина В.М.

Указанные группы получили задание от спецслужб Ирана и руководства ПИВ осуществлять террористические действия, направленные на уничтожение интеллектуального потенциала таджикской нации и создание расширенной базы для распространения экстремистских идей.

В частности, преподаватели, сотрудники государственных органов, ученые, поэты, журналисты, известные личности и таджикская интеллигенция в целом, которая осуждает радикальные идеи, стремится к продвижению современного общества, должны были быть уничтожены.

В июле 1996 года по поручению руководства нахзата и спецслужб ИРИ один из руководителей подгрупп уголовного сообщества ТЭО ПИВ Нуралиев Элмурод Ходжиевич (1973 г.р., житель города Душанбе, ул. Шапкина, д. 86, кв.15) встретился с членом группы Саидовым Амрулло Рахматуллоевич (1975 г.р., житель района Рудаки, селение Рохати) на проспекте г.Душанбе возле Педагогического института, где они стали составлять план террористического акта в отношении видного общественного деятеля, известного ученого, Председателя Исполнительного комитета Ассамблеи таджиков и персоязычных народов мира "Пайванд" академика Мухаммаджона Осими. 29 июля 1996 года, примерно 08.40 часов в коридоре средней школы №7 города Душанбе данная группа совершила убийство М.Осими из пистолета "Макарова".

Нуралиев Э. Х. и Саидов А.Р. в ходе проведения операции силовых структур РТ на территории кишлака Рохати района Рудаки по задержанию террористической группы во главе с Муаккаловым Мансуром оказали вооруженное сопротивление, в результате чего были уничтожены.

Согласно показаниям обвиняемого Абдуллоева Абдулкодира Гурезовича, 1967 г.р., жителя города Нурека, другая вооруженная группа ПИВ, по указанию Пиракова Диловара Холовича, 1969 г.р., уроженца Пянджского района Хатлонской области, была привлечена к осуществлению убийства профессора Исхаки Юсуфа Баширхановича (ректора Таджикского медицинского университета им. А.Сино и профессора этого университета Гуломова Минхожи Гуломовича, со стороны руководства ПИВ и представителей спецслужб Ирана.

Пираков Д.Х. и его соучастники 6 мая 1996 года возле Таджикского медицинского университета, используя автомат "АК-74", совершили убийство Исхаки Ю.Б, Гуломова М.C., а также их водителя Худякова Виктора.

Члены организованной преступной группы ТЭО ПИВ Абдуллоев Абдукодир Гурезович, Ашрафов Тагаймурод Сироджович, 1970 г.р., житель Нурабадского района, селения Сичарог, Кузов Мирзорахим Каримович, 1965 г.р., житель города Душанбе, поселок Б.Гафуров, дом 6, дом 10 в начале 1998 года по поручению Назарзода Абдухалима собрались по месту жительства Пиракова Диловара Шоховича. Группе было доведено указание руководства ПИВ об убийстве депутата Маджлиси Оли Республики Таджикистан Кенджаева С.

Вышеназванные разработали план убийства и с начала 1998 года по март 1999 года изучали место жительства, работы и другие места пребывания Кенджаева С., подбирая подходящее время для его убийства.

С этой целью, Пираков Д.Ш. получил от Назарзода А. огнестрельное оружие "АК-47", серия АГ №3274 и пистолеты марки "Макарова", которые незаконно хранил в своем доме.

30 марта 1999 года, примерно в 17.30 Кенджаев С. вместе с охранниками Комиловым Джурабеком Хотамовичем и Аслиддиновым Саломиддиом Бахриддиновичем на служебной машине ВАЗ 3102, госномер 109 РТ под управлением водителя Холова Абдурозика Холиковича прибыли по адресу: город Душанбе, улица Б.Гафурова, д. 32.

После того как Кенджаев С. и его охранники подошли к подъезду здания, указанная группа, которая находилась в засаде на втором этаже, сверху открыла огонь по Кенджаеву С. и его охранникам. В результате Кенджаев С., Комилов Дж.Е. и Насриддинов С.Б. получили множественные ранения и скончались на месте происшествия.

В декабре 1995 года, Юнусов Нозим Юсупович (уголовное прозвище "Эшони Нозим") получил задание убить заведующего персидским отделом радиовещательной корпорации Би-Би-Си в Республике Таджикистан, известного журналиста и фотографа Мухиддина Олимпура.

В то время возможно было обвинить правоохранительные ведомства в убийстве М.Олимпура, который работал в иностранном информагентстве. Организаторы и исполнители этого террористического акта не ожидали, что следственные органы так быстро размотают этот клубок.

В ходе расследования преступления установлено, что по поручению Юнусова Н.Ю. члены его преступной группы Тохиров Ахтам Кабирович, Хамидов Муртазо Мухаммадиевич, Шарипов Насрулло Нарзуллоевич и Давлатов Назрибек Бегназарович изучили место жительства и работы, маршруты и направления движения М.Олимпура. 12 декабря 1995 года, примерно в 17-17:30 М.Олимпур на остановке "Рынок Баракат" ожидал транспорт. В этот момент члены группы на автомашине ВАЗ-2101, госномер П 00-16 ДБ посадили М.Олимпура в качестве пассажира и направились в сторону здания Таджикского государственного университета. По дороге Шарипов Н.Н., который сидел рядом с М.Олимпуром, выстрелил в лицо и в грудную клетку М.Олимпура, в результате чего последний скончался. Затем они выкинули тело журналиста возле реки Душанбинки и скрылись.

Цель этих убийств была одна - нанести удар по интеллектуальному потенциалу нации, устрашить интеллигенцию, пробудить чувства недоверия, недовольства у жителей, таким путем показать несостоятельность правоохранительных органов страны в обеспечении безопасности населения. Наряду с этим, посеять разобщенность, накалять конфликт между местными жителями, регионами и областями Таджикистана.

Все, что я здесь отметил, касается только преступлений и событий, в расследовании и раскрытии которых принимал непосредственное участие. С другой стороны, все это отражено в уголовных делах с доказанными фактами, временем, местом и способами осуществления террористических актов. Заключения экспертов, баллистические экспертизы полностью обеспечивают невозможность опровергнуть доказанные факты. Если кто-то сознательно опровергает эти доказательства, то, пожалуйста, все эти уголовные дела с конкретными, точными фактами, протоколами с участием понятых хранятся в архивах судов. Напротив, тот, кто подвергает сомнению все эти доказательства, не может привести ни одного весомого аргумента.

К сожалению, после расследования всех этих террористических актов, не было сказано ни слова о причастности специальных служб Ирана к этим преступлениям. Как мы уже отметили, причина заключается в соблюдении традиций и деликатности дипломатического этикета. На всех уровнях двусторонних отношений доводили до иранских коллег, что мы все знаем об их поступках. Однако, как показали события, произошедшие в сентябре 2015 года, они не отказались от своих намерений. Более того, некоторые представители официальных кругов ИРИ встали на защиту ПИВ и посчитали безосновательным объявление террористической организацией, запрещение ее деятельности со стороны Верховного суда РТ. До сих пор утверждают, что "у Республики Таджикистан нет ни одного доказательства преступной деятельности ПИВ" или "вопреки обвинению таджикской стороны в отношении ПИВ, кроме Таджикистана, ни одно государство не признало эту организацию террористической".

Между тем, государства, входящие в региональную антитеррористическую организацию ШОС, Организацию договора о коллективной безопасности, признали ПИВ террористической и экстремистской организацией.

Информация о ТЭО ПИВ, наряду с "ИГИЛ", "Аль-Кайдой", движением "Талибан" и другими, за №79, включена в Единый реестр террористических и экстремистских организаций, деятельность которых запрещена в государствах-членах ШОС (Казахстан, Китай, Кыргызстан, Россия, Таджикистан, Узбекистан, Индия и Пакистан), с населением 3,3 млрд, то есть почти половина населения планеты (из около 7,6 млрд). По моему мнению, государства-члены указанных организаций также не должны сохранять нейтралитет и осудить позицию ИРИ в отношении ее поддержки террористических организаций, особенно ТЭО ПИВ. Более того, вся общественность страны должна отдать свой голос за то, чтобы подать в международный суд ООН на ИРИ, которая повинна в убийстве десятков известных личностей таджикского народа.

Потому, что ИРИ и сегодня не отказалась от своих намерений. К великому сожалению, организации и лица, причастные к упомянутым террористическим актам, как и раньше, находятся рядом с ней. Из информационных агентств для меня стало ясно, что поскольку попытка военного переворота со стороны ТЭО ПИВ в сентябре 2015 года не увенчалась успехом, специальные службы ИРИ обратились к своим прежним опытам. В учебных лагерях этой страны до сих продолжается боевая подготовка членов ТЭО ПИВ. Об ее деталях бывшие создатели ПИВ Саид Киемиддини Гози и Сатторов Айемиддин рассказали в документальных фильмах "Невидимые корни" и "Возвращение из ада" с достаточными доказательствами. Я думаю, нет смысла их повторять.

Иными словами, они хотят повторить все свои деяния, которые не раз применяли против таджикского народа. Хотя знают, что мы прекрасно осведомлены о них. Но я удивляюсь другому: во имя чего все эти злодеяния против Таджикистана и таджикского народа?

Полковник МВД РТ в отставке

Назаров Курбонали

От издания:

Полковник Министерства внутренних дел Республики Таджикистан в отставке Назаров Курбонали прослужил в структуре органов внутренних дел с 1971 по 2006 год. В 1974 году окончил технико-противопожарное училище МВД СССР в городе Свердловск и в 1987 году - Высшую школу МВД СССР в городе Ташкент, по специальности юрист, имеет диплом с отличием. Прошел путь от оперативного сотрудника до начальника Управления уголовного розыска Министерства внутренних дел Республики Таджикистан. За добросовестную службу Родине и народу награжден свыше 10 орденами и медалями.